Jesion – gatunek drzewa należący do rodziny oliwkowatych. Występuje naturalnie na większości obszaru Europy i w Azji Zachodniej (Liban, Syria oraz Kaukaz i Zakaukazie)[2]. W Polsce jest pospolity na całym obszarze.
Drewno jesiona - na pierwszym miejscu wśród gatunków pozyskiwanych w małej ilości należy wymienić jesion. Wytwarza on drewno twarde, dość ciężkie, trudno łupliwe, giętkie (zwłaszcza biel). Kurczliwość mała, skłonność do paczenia się i pęknięć desorpcyjnych niewielka. Trudno zapalne. Na ogół łatwe w obróbce skrawaniem i gięciem. Łatwość obróbki w dużej mierze zależy od szerokości słojów i związanego z tym udziału drewna późnego.
Drewno wąskosłoiste (miękkie) zawiera mniej drewna późnego - nadaje się do produkcji wyrobów stolarskich. Drewno szerokosłoiste (twarde) ma zastosowanie konstrukcyjne. Jesion leśny jest zazwyczaj wąskosłoisty, jesion parkowy, ogrodowy i polny - szerokosłoisty.
Jesion leśny, szczególnie puszczański, oprócz słoistości, charakteryzuje się również ciemniejszą barwą; dzięki małej twardości i rysunkowi preferowany jest przy przerobie na okleiny. Jesion ogrodowy (polny) ma drewno jasne, elastyczne. Dawniej był ceniony przy produkcji sprzętu sportowego; obecnie z tego drewna wytwarza się sprzęt gorszej jakości
Obydwa jesiony różnią się zawartością celulozy w drewnie. Jesion leśny, brunatny, zawiera znacznie mniej celulozy niż jesion polny, jasny. Uważa się, że wraz ze wzrostem zawartości celulozy rośnie elastyczność drewna. Drewno jesionowe źle się barwi i źle się nasyca, dobrze daje się polerować i politurować. Nadaje się do snycerstwa. Jest odporne na działanie kwasów. Trwałość naturalna jest dość mała.
Budowa anatomiczna drewna jesionowego jest charakterystyczna: posiada ono wielkie naczynia, rozrzucone wśród warstwy drewna wczesnego; naczynia te są bardzo liczne i pozwalają, mimo braku innych cech, odróżnić wyraźnie pojedyncze słoje roczne i stanowią główny czynnik rozpoznawczy. Promienie drzewne są niewyraźne; rdzeń jest duży i ciemniejszy od twardzieli. Biel jest szeroki, barwą mało różniący się od drewna twardzieli.
Drewno jesionowe nie nadaje się do celów budowlanych z powodu małej swej trwałości. Cenne walory czynią go pierwszorzędnym materiałem stolarskim z powodu zabarwienia i łatwości obrabiania. Bardzo cenionym surowcem jest ono do wyrobu oklein. Z tarcicy jesionowej wytwarza się wiele “przedmiotów użytku domowego oraz uchwytów do narzędzi.
Drewno jesionowe jest również bardzo dobrym materiałem opałowym, pod tym względem postawić go można prawie na równi z drewnem grabowym: ma no jednak w odróżnieniu od grabiny tę zaletę, że jakkolwiek jest trudno łupliwe, można go jednak przełupywać łatwiej niż grabinę.
Twardość jesionu oscyluje wokół 75 megapaskali – dlatego też często sięgają po niego producenci podłóg i schodów. Jesion jest też ceniony jako surowiec do wyrobu okien i drzwi.
Początkowo rośnie szybko, w wieku ok. 100 lat przestaje rosnąć na wysokość, żyć może 300 lat. Kwiaty są jednopłciowe, albo obupłciowe, wiatropylne lub owadopylne, kwitną przed rozwojem liści – od kwietnia do maja. Nasiona opadają z drzewa od późnej jesieni przez całą zimę. Muszą przeleżeć jeszcze rok w ziemi, zanim zaczną kiełkować. Drzewo zaczyna owocować dopiero w wieku 30-40 lat.Najliczniej występuje w wilgotnych lasach łęgowych oraz w górach, gdzie rośnie do 1000 m n.p.m. Siewki i młode rośliny wybitnie cieniolubne, duże drzewa są roślinami światłolubnymi. Wymagają głębokich, żyznych gleb.
Ma bardzo cenne drewno wykorzystywane w meblarstwie, do produkcji parkietów, schodów, części maszyn, przyrządów gimnastycznych, wioseł i innych.
Uwaga ciekawostka
we Francji i Danii Jesion jest wykorzystywany do produkcji alkoholu