Wiertarki korbowe.
Nie wiadomo kto pierwszy i kiedy wynalazł wiertarkę korbową. Przypuszcza się, że nastąpiło to
w średniowieczu,jednak że była ona wykonana z drewna nie przetrwała do czasów obecnych. O jej istnieniu
dowiadujemy się z obrazów.Pierwsze wiertarki w całości wykonane z drewna miały wiertło metalowe
mocowane na stałe. Zazwyczaj było to wiertło piórowe i było większej średnicy niż w wiertarkach
łukowych czy pompowych. Ruch wiertarki korbowej był ruchem ciągłym a nie jak we wcześniejszych
typach przerywanych na zmianę i kierunkiem obrotów. W związku z tym jako wiertła można było wykorzystać
śrubę Archimedesa stosowaną w świdrach ręcznych.Wtedy też zaczęto stosować pierwsze uchwyty
do mocowania wierteł.Były to uchwyty o otworze kwadratowym wykonanym w korbie, w który to wkładano
kwadratowy kołek z umocowanym na stałe wiertłem. Szybko zauważono, że narzędzia drewniane nie wytrzymują
dużych sił potrzebnych do wiercenia i się łamią.Zaczęto wzmacniać ramiona wiertarek wstawkami
z metalu, okuwając coraz więcej drewna. Te XVII-XVIII wieczne konstrukcje zachowały się do dnia
dzisiejszego.
Niektóre wykonane z palisandru, hebanu bukszpanu czy kości słoniowej to prawdziwa arystokracja wśród
narzędzi.W tym czasie zaczęto zmieniać uchwyt wiertarski na uchwyt stożkowy, wiertła miały stożkową
płetwę, a po złączeniu uchwytu z wiertłem przykręcano je dodatkowo śrubą.
Gwałtowny rozwój techniki spowodował rozwój metalurgi i w tym czasie powstały pierwsze wiertarki korbowe
metalowe z drewnianym uchwytem dociskowym i obrotowym. Wiertarki takie do dzisiejszego dnia można
spotkać w wielu skrzynkach narzędziowych. Wynaleziono uchwyt dwu szczękowy, który pozwalał mocować
wiertła ze stożkową płetwą stosowane w wiertarkach drewnianych. Następnie wynaleziono mechanizm
zapadkowy,który pozwalał na wykonywanie otworów w rogach, gdzie dostęp tradycyjnej korby by niemożliwy.
Wiertarki takie stosowano do wiercenia w drewnie i miękkich metalach. Do wiercenia otworów o dużych
średnicach stosowano duże ramię korby które umożliwiało wykonanie otworów do 30 mm. Do wiercenia w
żelazie stosowano małych wykorbień, gdyż tam potrzebna była większa prędkość obrotowa.
Kolejny rozwój wiertarki spowodowało zastosowanie przekładni zębatych.Teraz jeden obrót ręki powodował
4 do 7 obrotów wiertła. Aby zwiększyć docisk wiertła do materiału koniec wiertarki wyposażono w
w dociskowy uchwyt na piersiowy.
Zaczęto produkować wiertarki dwubiegowe, zastosowano uchwyty trójszczękowe
centrujące, oraz wiertła walcowe. Wiertarki te zastąpiły korby do wiercenia w metalu, w drewnie wiercono
dalej świdrami z uchwytem stożkowym.
Zaczęto również produkcję wiertarek stacjonarnych, stołowych i słupowych, które umożliwiały wiercenie w
stali dużych otworów.
Do wiercenia bardzo dużych otworów w drewnie zbudowano przenośną wiertarkę dwuręczną, którą można było
przewiercić otwory o średnicy 3 cali. Stosowane wiertła miały uchwyt walcowy, mocowane były przy pomocy
śruby dociskowej. Wraz z wynalezieniem elektrycznych silników, powszechną elektryfikacją nastąpił
spadek zainteresowania wiertarkami korbowymi.
Lecz zasoby paliw kopalnych są na wykończeniu, tania i brudna energia elektryczna wraz z ich wyczerpaniem
przestanie istnieć,i może wtedy docenimy ich prostotę i niezawodność.